आज कसा कोण जाणे तुला इतका वेळ माझ्याशी बोलायला मिळाला. तुझं हे तसं नेहमीचच आहे . अगदी अपेक्षेने तुझी वाट पहावी तर दिवस दिवस तुझी गाठभेट नाही आणि ती बघण सोडून देऊन दुसऱ्या कशाततरी मन रमवावं तर नेमका तेव्हाच तुला माझ्याशी बोलण्याचा वेळ व्हावा ..
इकडून तिकडून गप्पा शेवटी तुझ्यावरच स्थिरावल्या तेव्हा एकदम खालच्या सुरात बोलायला लागलास . तेव्हाच जाणवलं की काहीतरी बिनसलयं. खोदून खोदून विचारलं तेव्हा तू तिच्याबद्दल सांगितलसं.
शरीराने एखाद्या व्यक्तीच्या जवळ असणं वेगळं आणि मनानं जवळ असणं वेगळं हे मी आजवर स्वतः ला कितीदा बजावलंय पण ते मला कधीच पटलं नाही . केवळ शारीरिक भूक भागवणं हेच इतिकर्त्तव्य असल्यासारखं कशी काय लोकं वागू शकतात हे अद्याप मला तरी कळलेलं नाही आणि त्या लोकांत तुला पाहणं मी नेहमीच टाळत आलेय. पण सत्य काही नजरेआड केल्याने ते तसं नाही असं होत नाही .
तुला खूप स्पष्ट बोलता येतं मग ते कितीही अवाच्य असलं तरीही ..पण मला ते ऐकताही येत नाही रे ..तुझ्या प्रत्येक शब्दाला हुंकार देतानाही गळा दाटून येतो .कितीही नाकारायचं म्हटलं तरी जे सत्य आहे ते फणा काढून डोळ्यांसमोर येते , मनाचा तोल जातो . सावरू म्हटलं तरी मनाला सावरता येत नाही आणि शेवटी बांध फुटून निरंतर डोळे झरत राहतात..
तरीही स्वतः ला प्रश्न विचारत राहते कशासाठी हे अश्रू ?
स्वतः साठी ? तुझ्यासाठी ? की " तिच्यासाठी "?
