" एवढा कसला गं तोरा तुला?"
" साधं ओळख दाखवायला हसताही येत नाही का तुला ?"
" इंग्लंड ची क़्वीनच समजते ही स्वतःला "
" चार पैसे कमवायची अक्कल नाही तरी एवढी गुर्मी "
मला खरंच कळत नाही या अशा वाक्यांच्या चौकटीत मला सगळे का अडकवू पाहताहेत?
मला नाही आवडत सर्वांच्यात जाऊन मिसळायला. नाही बोलायचं मला कोणाशी. नाही जमत स्वतः हून जाऊन ओळख करायला आणि हो केलेल्या किंवा अनायासे झालेल्या ओळखी लक्षात ठेवून वाटेत गाठभेट झालीच तर ओळखीच तोंडभर हसू पांघरायला.
खरं सांगायचं तर मला मुद्दाम एकटं राहायचा, अलिप्तपणा जपायचा मुळीच सोस नाही पण म्हणून सहज वागवता येण्याजोगं एकटेपण आलंच तर ते नाकारायाचीही माझी इच्छा नाही. बऱ्याचदा आपल्याच विचारात चालताना समोरच्या व्यक्तीची लगेच ओळख पटत नाही आणि मी कोऱ्या चेहऱ्याने तिला सामोरी जाते आणि नेमका इथेच माझ्यावर " गर्विष्ठ " असा शिक्का मारला जातो. अशा वेळी माझा त्या व्यक्तीला टाळण्याचा किंवा दुखावण्याचा अजिबात हेतू नसतो पण एकदा झालेले गैरसमज दूर करणं तितकं सोपं नसतं.
कोण्या समारंभाला किंवा कार्यक्रमाला जायचा मूड नसताना उगाचच कोणाचा मान (?) राखण्यासाठी जाणं मला पटत नाही आणि मग मला लोकं तर्हेवाईक ठरवून मोकळी होतात. अशी नाना लेबलं लावून नेमकं काय साध्य करू पाहतात ते न कळे !
