माघार

तुला मी आता पर्यंत केवळ हसतानाच पाहिलंय... स्वतः खळखळून हसताना आणि सोबत इतरांना हसवताना ...तुझ्या चेहरयात तसं नजरेत भरेल असं काही नाहीच ... पण तुझा मनापासून हसताना पाहिलेला चेहरा सहजी विसरणंही शक्य नाही.. कधी कधी वाटायचं किती happy go lucky माणूस आहे हा. आपल्याला का नाही बुवा जमणार याच्यासारखं वागायला.. पण आता वाटतं नकोच ते ... किती वेळ असं जगाला फसवत आतल्या आत कुढत असताना, हसू पांघरून तू दिवस साजरे करणार?...
तुझ्या वागण्याचे किती असे बोचरे कंगोरे हळूहळू उलगडले मला .. पण त्याचं वाईट वाटलं नाही मला ... कधीच नाही ..वाटला तो विषाद ...तुझ्या नजरेत दिसलेल्या माझ्याबद्दलच्या "परकेपणाचा"...तसं पाहिलं तर आपला काय आणि उपरा काय सगळे तुझ्या दृष्टीने सारखेच...एखादी गोष्ट चटकन बोलून मन मोकळ करणाऱ्यातला तुझा स्वभाव नाहीच.. कारण तुला त्यातली गंमतच अजून उमगलेली नाही ...अगदीच नाईलाज असेल तरच तू काही स्वतः विषयी सांगणार नाहीतर बेमालूमपणे विषय बदलणार ... हे सगळं अगदी ठाऊक असतानाही तुझ्या मनाची होणारी घालमेल पाहून उगाचच मी कातावते.. तुला नाना परीने बोलायला लावायचा आटापिटा करते... पण तू शेवटी " तू" च असतोस .. आणि मला निमूट माघार घ्यावी लागते..