आत्मवंचना

"नाही ".
केवळ दोन अक्षरांनी बनलेला हा इवलासा शब्द कधीकधी किती क्लेशदायी ठरतो याचा पुनः एकदा प्रत्यय आला. गेल्या कित्येक दिवसांत मनात एकावर एक साचत गेलेल्या कितीतरी गोष्टी तुझ्यापाशी बोलून मोकळी होऊ पाहत होते. तुझ्या मऊशार शब्दांच्या दुलईत स्वतःला लपेटून घेउन त्यांचं उबदारपण अनुभवायच होतं मला.. पण .. हा "पण"च आडवा आला..
किती सहज " नाही " म्हणता येतं ना तुला .. तसं ते तुझ्याकडून अपेक्षितही होतं कारण कारणांशिवाय उगाचच वेळ दवडण तुझ्या तत्वांत बसत नाही. आणि ही गोष्ट ठावुक असतानाही भाबडेपणान तुझ्या होकाराची आस बाळगणारी व्यक्ति निव्वळ मूर्ख ठरते. सततचा हा स्वतः चा स्वतः शीच मांडलेला वंचनेचा खेळ मग एकदम दुखावुन जातो. या सगळ्याला काय म्हणायचं ते मला ठावुक नाही.
बुद्धि आणि मन या दोन्ही गोष्टी एकच असूच शकत नाहीत कारण जे बुद्धिला पटेल ते मनाला रूचेलच असे नाही. पण तरीही तुझ्या नकाराचं जोखड या दोघांच्या संमतीने उलथवायचा निष्फळ प्रयत्न मात्र करतच आहे ..मीच जाणतेअजाणतेपणी माझ्याभोवती गुंफलेल्या चक्रव्यूहाला भेदायचा हाच काय तो मार्ग असावा ...