मंथन

शब्दामागून शब्द , विचारांमागून विचार एकामागोमाग एक येतच जातात , ती विचारचक्रात गुरफटतच जाते. कधीपासून ती या सर्वात गुंतत गेली काहीच आठवत नाही . पण फार वेळ नसावा झालेला बहुधा . प्रयत्नपूर्वक ती विचारांची शृंखला तोडू पाहते पण तिच्याने ते होत नाही पुन्हा कोणत्यातरी छोट्या गोष्टीपासून सुरू झालेली विचारप्रक्रिया अधिक वेगात फिरू लागते. ती मात्र तशीच निस्तब्ध येणारया प्रत्येक विचाराशी झगड़ण्याचा तोकडा प्रयत्न करत राहते .
तिच्यालेखी ह्या सगळ्या गोष्टी खूप वेगळ्या असतात. तिचं छोटसं , सुरक्षित स्वतः भोवती स्वतः आखून रेखून घेतलेलं जग फार सुन्दर असतं , सोपं असतं ,साधं असतं . आणि आता तिच्यासोबत घडणारया गोष्टी तिच्या परिघाबाहेरच्या असतात. त्या स्वीकारणं नाकारणं सर्वस्वी तिच्या हातात असतं पण त्या स्वीकारणं जितकं तिला झेपणारं नसतं तितकचं ते नाकारणं तिला पेलवणारं नसतं मग तिला त्याचा कितीही त्रास होणार असला तरीही.. कुठेतरी हे सारं मागे काही न ठेवता संपून जावं असा विचार ही तिच्या मनात येतो आणि त्याच्यासोबत येते ती हतबुद्ध करणारी बधीरता , साऱ्या संवेदना गोठवून टाकणारी , कधीच न संपणारी ...
ती श्वास मोजू लागते .. एकापाठोपाठ एक येणारे तिचेच श्वास तिला परके वाटू लागतात .. एक , दोन , तीन .. आता तिला अचानक आठवतात तिचे वेगात पडणारे ठोके .. ती कासावीस होते .. लयीत पडणारे संथ श्वास कधीच विरून गेलेत .. पड़ताहेत ते विलक्षण वेगाने धडधडणारे ठोके .. तिला तो आवेग सहन होत नाही .. ती हे सारं थांबवू पाहते ..क्षणात एक विचाराची लकेर उमटते " हा श्वासच थांबला तर .." सारंच संपेल अगदी सारं सारं ...